Spelen, lachen, plezier maken. Een grote stad ontdekken met kinderlijke nieuwsgierigheid. Dat hebben Robin en Anouk altijd graag gedaan en ook wij ”zien” de stad door de jaren heen steeds weer anders. Leven in een grote stad is soms hard werken en maakt flexibel. Parijs is een stad om te ontdekken en te herontdekken en waar dierbare herinneringen steeds opnieuw worden gemaakt. Na zoveel jaar zijn we nog steeds niet uitgekeken en komen er nog steeds graag.

Rue de Montenotte in 1920

Al meer dan 100 jaar is de Rue de Montenotte een levendig straatje. Foto’s zijn van rond 1910 met de charcuterie (de slager) en de poissonnerie (visboer) van destijds. De derde etage (ons deel, aan de linkerkant op foto) stond er nog net niet.

Maar hoe loop je nu tegen zo een uniek plekje aan?

Roger: “Na een verblijf van 2 jaar in Parijs en weer 6 jaar terug in Maastricht en IJzeren bleef ik Parijs volgen. Na 1 jaar intensief zoeken op internet (met zoekmachines die je de gewenste en gebudgeteerde appartementen doorstuurt en verschillende bezoeken met makelaars in Parijs zelf (we hebben wel zo’n 25 appartementen bekeken….) diende in juni 2006 een appartement in het 17e arrondisement zich aan. Direct waren we verkocht! Dit was gewoonweg ideaal als uitvalsbasis om even te ontsnappen of voor een ontdekkingstocht in Parijs. En tja… inmiddels hadden we rekening te houden met onze 2 kinderen: Robin en Anouk. En dan is zo’n plek met de eigen speel- en badspulletjes weer net iets makkelijker dan een hotelkamer.

Sluiten koopcontract 2006

Een maand later gingen we weer bepakt en bezakt terug naar Parijs om het contract te tekenen. Een statig gebouw, een frans contract en een franse notaris… Oef, even opletten! Nadat het contract getekend was werd er over en weer gefeliciteerd. De kinderen waren vrij rustig geweest tot Robin (net 3 geworden) snapte (ook al was het allemaal in het frans…) dat er iets feestelijks was gebeurd. En plotseling begon ze in de handen te klappen en luid te zingen: “Hieperdepiep.. HOERA, HOERA!”. Zelfs de notaris keek verbaasd. Hoe anders was haar enthousiasme toen ze 1 uur later (met haar eigen koffertje) voor het eerst in het appartement stond; met alle tassen om zich heen, rommelig en koud, niets was schoon, een oude keuken…luid liet ze zich horen: “Mam! Ich wil hie neet wohne!” Dat was dan ook wel weer heel duidelijke taal voor een driejarige!

De verbouwing

In de laatste maanden van 2006 is hebben we enkele weekenden besteed aan het ruwere werk; verwijderen van de vloerbedekking, leggen van het eiken parket, het verwijderen van het behang en het verven van het geheel. En zo zijn er vele weekenden ”gewerkt” met de nodige hulp en afleiding tussendoor.

Uniek was wel het moment van het plaatsen van de keuken in augustus 2007. Uiteindelijk binnen een dag gerealiseerd maar wel nadat een Duitser (onze leverancier), een Belg (de timmerman) en Nederlander (Roger) zich verbaasd hebben over Franse loodgieters efficiency. Maar eerst ging de oude keuken er op donderdagavond uit.

Vrijdagochtend om 07.30 uur reed de duitse leverancier al zoekend door de straat en werd aangesproken door onze belgische timmerman die al een ommetje aan het maken was: “Gutentag, Sie komen für familie Caelen?’. De Duitser antwoordde: “Entschuldiging; ich bin ein bisschen zu Früh” (ruim twee uur!) Goed om te weten dat het appartement verhuurd was aan Russische collega’s van Roger…, het was al vroeg gezellig in de Rue de Montenotte!

Nu wachten op de franse bijdrage; deze was beperkt tot het omleggen van de leidingen, het loodgieterswerk. En met slechts 15 minuten reistijd en een half uur werk kon niet veel misgaan … (dachten we..). Echter door een latere start van ruim een uur, de verkeerde materialen en gereedschap waardoor weer enige reistijd in het drukke verkeer erbij kwam, een lunch die er tussenkwam (en voor fransen heilig is), kregen we toch het ware, het echte authentieke franse soldeerwerk te zien….De verbazing van de duitser was enorm. Hij ging uiteindelijk van start om 16.00 uur!

Maar wat heeft deze heren (een Belg, een Duitser en een Nederlander met twee Russen) op de been gehouden van 07.30 tot 16.00 uur? Jawel het uitzicht op de franse, veelal uitstekend geklede, dames. Het uitzicht op het straatleven vanuit het raam is dan ook wel zeer onderhoudend. Al met al een leuke middag met een zeer internationaal gezelschap. Uiteindelijk een mooi staaltje vakwerk en de keuken was geplaatst tegen 23.00 uur!

En dan is het GENIETEN!

Bienvenue á Paris!
Roger en Chantal.